Een verbod op snoepreclame? Wat een betuttelende flauwekul, is het eerste wat mijn doorgaans nuchtere brein dacht. Je bepaalt als ouder toch zeker zelf wel wat je in je kar stopt? Kwestie van nee zeggen. Maar bij nader inzien – het lijkt mij een verademing. We leven vandaag de dag in een gigantische consumptiemaatschappij met een tsunami aan keuzes; zie daar als ouder maar eens doorheen te komen. Lees het origineel hier verder…
‘We moeten ten minste op armlengte afstand blijven van vreemde mannen’, zo drukte de burgemeester van Keulen ons op het hart na afloop van een crisisvergadering. ‘Zo kunnen we aanrandingen tijdens evenementen in de toekomst voorkomen’. Tjee zeg. Een gedragscode voor vrouwen om wellustige knakkers op afstand te houden. Dat we nou nog nooit eerder op dit briljante idee zijn gekomen!
Het einde van 2015 is in zicht en de jaarlijks terugkerende feel good-slogans vliegen ons al om de oren: ‘Zo maak je van 2016 jouw beste jaar!’ en ‘Zo wordt het nieuwe jaar een topjaar (of een veel beter jaar)!’ We roken onze laatste sigaretten, ruimen onze kerstbomen op, slaan oliebollen in, proosten en dan kan het feest pas echt beginnen: we gaan een gezonder, gelukkiger en succesvoller leven tegemoet.
Het zijn niet de open grenzen die me tegenstaan. Het is de grenzeloze onbevangenheid die steeds grotere vormen lijkt aan te nemen.
‘Het is het schuiven en buigen dat me angst inboezemt, het toegeven aan onvrijheden ten koste van onze vrijheid. Tornen aan verworvenheden die terecht bevochten zijn, schreeuwt om opstand. Het niet durven staan voor westerse waarden uit angst anderen te kwetsen, is jezelf verloochenen.’
Met deze rake zinnen eindigt actrice Carine Crutzen haar column op The Post Online. Een column die exact aansluit bij mijn visie op dit uiterst gevoelige onderwerp. Een stukje tekst dat ik niet beter kan verwoorden, hooguit een beetje anders.
NRC
Angst
Ik voel ook die angst. Ik ben net als Crutzen niet zozeer bang voor vluchtelingen.
‘Dat is dan € 54,85 alstublieft’, meldde de kapster mij stoïcijns toen ik bij de kassa stond. Vierenvijftig euro en vijfentachtig cent. Voor wassen en föhnen. Ik herhaal: alléén wassen en föhnen. Mijn haar was noch geverfd en zelfs niet geknipt. Verschrikt keek ik om me heen. Was ik per abuis in de P.C. Hooftstraat beland of bij een kapsalon in ’t Gooi? Of zat er diamantpoeder in die shampoo? Lees het origineel hier verder
Recente reacties