Yvonne van der Wal
‘Mam, de moeder van R. kent jou.’ Mijn puberdochter had net een kersverse verkering toen ze iets over hem vertelde. ‘Oh ja?’ vroeg ik enthousiast, ‘wat leuk! Waar kent ze me dan van?’ (Van vroeger? Van m’n boeken? Van m’n schrijfsels?) ‘Je schijnt vorige week ruzie met haar te hebben gehad in het verkeer rondom de basisschool. Ze had je gezocht op Facebook….’
In de discussie over de opvang van asielzoekers schreeuwen asielzoekerknuffelaars net zo luid als het kamp Wilders. De mensen van de iedereen-is-welkom-club maken het totaal onmogelijk een realistische en genuanceerde mening te ventileren: ze serveren je meteen af als racist.
Ik moest eerst even drie keer knipperen toen ik op de bank al zappend werd geconfronteerd met die reclame voor verzekeringen. Had ik soms mijn oude lenzen in? Of werd het misschien eens tijd voor een nieuwe oogmeting? Maar nee, het flitste toch echt voorbij: een spotje over verzekeringen ‘speciaal voor hogeropgeleiden’. Ik herhaal: speciaal voor hogeropgeleiden. En daar vind ik iets van. Lees het origineel hier
‘Hm. 59 kilo,’ mompelt ze onthutst. ‘Ik wil op mijn lijn gaan letten.’ Terwijl ik ’s morgens met mijn puberdochter in de badkamer sta, zie ik haar voor het eerst uit eigen beweging op de weegschaal staan. De momenten waarop haar gewicht werd gecontroleerd kwamen tot nu toe louter voor tijdens bliksembezoeken aan het ‘consternatiebureau’ of tijdens medische schoolonderzoeken. Er flitsen direct flarden van anorexiahorror door mijn hoofd. Lees het origineel hier verder….
De haarlakbussen rinkelden. De toren van shampooflessen stond op het punt om op de vloer te kletteren. In de etalageruiten ontstonden barsten, de muren vertoonden scheuren en de mensen vluchtten naar buiten. Terwijl ik door de drogist liep, dacht ik even dat er een aardschok gaande was; het voelde als een 7 op de schaal van richter. Maar nee. Het waren de doordringende stembanden van mijn indertijd tweejarige dochter. Lees het origineel hier verder…
Recente reacties