Fred Teeven heeft geen goed woord over voor de boycot van 4 mei. Ik ook niet. Aanvankelijk wilde ik geen aandacht schenken aan deze vrouwelijke versie van Quinsy Gario, maar nu de hashtag #geen4meivoormij al dagen trending topic is, vind ik het tijd worden voor wat tegengas.
Hoe haal je het in je hoofd.
Het klopt dat iedereen vrijstaat om al dan niet twee minuten stil te staan bij het immense leed van toen. Dat is het stukje vrijheid dat we hier nu (nog) kennen. Maar hoe haal je het in je hoofd om je anti-herdenkingsstatement op deze manier uit te dragen. Om anderen aan te zetten tot het disrespecteren van deze oorlogsslachtoffers. Sinds wanneer verdienen de mensen die voor onze vrijheid gestreden hebben geen ontzag meer?
‘Ik wil niet meedraaien in een eurocentrische samenleving waar witte geschiedenis belangrijker is dan de niet-witte geschiedenis. Ik kan niet met een stalen gezicht de slachtoffers van fascisme herdenken wanneer we nazi’s laten rond marcheren in de Nederlandse samenleving .’ Aldus Christa Noëlla.
Ik ben benieuwd hoe er gereageerd zou worden wanneer een hashtag als #geen1julivoormij trending topic zou zijn. Ik ben ook benieuwd of madam aankomende donderdag bevrijdingsfestivals bezoekt en vrolijk staat te swingen in het zonnetje terwijl ze nipt aan een glas wijn.
Hoe kun je de dodenherdenking hypocriet vinden als je tegelijkertijd zélf het onderscheid maakt door ‘wit’ en ‘niet-wit’ in de mond te nemen? Ik dacht dat we die tweedeling juist niet meer zouden maken?
En wie zijn dan precies die ‘nazi’s’? Zijn dat Wilders en zijn ‘PVV-tokkies’ (niet mijn woordkeuze)? In elk geval zal ze het vast niet hebben over het tuig dat dagelijks de stedelijke straten domineert en alle westerse vrouwen als hoeren ziet. Ze zal het vast ook niet hebben over de troetelbeertjes die hardop stonden te juichen bij de afschuwelijke beelden van 9/11.
Wat is er sinds vorig jaar zo veranderd waardoor ze heeft besloten niet meer mee te doen?
We leven vandaag de dag nog altijd niet geheel in vrijheid. Inderdaad. We leven in een tijd waarin homoseksuelen nog altijd niet zonder risico hand in hand over straat kunnen.
Vandaag leven we in een wereld waar vrouwen nog altijd geen auto mogen rijden, waar kinderen worden ontvoerd dan wel worden uitgehuwelijkt, waar vrouwen worden gestenigd, besneden of zelfs worden vermoord onder het mom van ‘eerwraak’.
We leven op een planeet waar terrorisme wederom de overhand neemt. We leven in een tijd waarin we niet meer volledig onbekommerd festivals kunnen bezoeken, waarin een spontaan romantisch tripje naar Parijs zijn glans heeft verloren en waarin de stad Brussel eveneens nooit meer hetzelfde zal zijn. Maar daarover geen woord, uiteraard.
Juist omdat de samenleving heden ten dage nog verrot is, is dat reden te meer om wél twee minuten (slechts 2 minuten!) stil te staan bij het verleden. Om onszelf er weer even aan te herinneren waar het ook alweer om ging, maar dat we er niets van lijken te hebben geleerd.
Nooit zal ik respect tonen voor mensen die respect proberen af te dwingen door middel van geweld. Nimmer zal ik ontzag hebben voor machtswellustelingen die gevolg en oorzaak omdraaien, die meten met twee maten en die bewondering opeisen met doordringende dominantie. En ik pieker er dus al helemaal niet over om te luisteren naar Christa’s oproep tot disrespect.
Want dat is het. Het is feitelijk haatzaaien, niets meer en niets minder. Hoe denk je haat te kunnen bestrijden met vijandschap? Ik doe er niet aan mee.
En daarom #WEL4meivoormij.
Goed zo, mens naar mijn hart