‘Er is niets mis met ons onderwijs. Ik wil dat ieder kind in staat wordt gesteld het maximale uit zichzelf te halen. Daar maak ik me sterk voor’, beweert u als staatssecretaris van Onderwijs. Maar dat zowel leerkrachten als leerlingen niet op u hoeven te rekenen konden we natuurlijk al op onze vingers natellen.
U moet en zal de verplichte rekentoets doordrukken; men ontvangt alleen een diploma als men slaagt voor de toets, want rekenen is nu eenmaal belangrijk. Laat daar geen misverstand over bestaan; leerlingen zijn onze toekomst, uiteraard is het van belang dat Henk uit Stompetoren en Julius uit Aerdenhout wat rekenbasisvaardigheden onder de knie hebben zodra ze de maatschappij ingaan.
Maar beste meneer Dekker, sinds wanneer is rekenen het maximale? Sinds wanneer telt rekenen nou zoveel zwaarder dan alle overige vakken? Alsof de rest niet meetelt. Als ik bijvoorbeeld moet afgaan op het taalniveau van de doorsnee hbo-student (gemiddeld 81 taalfouten in een tekst van 500 woorden), en dan laat ik het gros van de gewone burgers nog buiten beschouwing (me moeder, hij werdt, hij heeft gezegt), dan verbaast het mij dat er nog geen doorslaggevende toets Nederlands bestaat. In een discussie hierover op Facebook reageerde een voorstander van de toets met: ‘Ach ja, een diploma krijg je nu eenmaal niet gratis bij een pak melk. Geen diploma = geen werk en uiteindelijk is het de Staat die betaald.’ Au. Toen ik antwoordde dat het ‘betaalt’ is en niet ‘betaald’, vroeg iemand zich serieus af of mijn verbetering wel klopt, want het is immers toch ook ‘betaalde’? AU! Als de volwassenen van nu hun diploma ooit in ontvangst hadden moeten nemen op basis van ABN, dan zouden de huidige werkloosheidscijfers nog rampzaliger zijn geweest, denkt u niet?
Nogmaals, ik probeer hier dus niet te pretenderen dat rekenen van ondergeschikt belang is. Het gaat erom dat één vak niet bepalend zou mogen zijn voor het al dan niet behalen van een diploma, terwijl je verder overal in uitblinkt. Als voorbeeld neem ik even mijn dochter. Haalt prachtige cijfers op alle gebieden. Een 9,7 voor Engels, een 10 voor Nederlands, een 8 voor wiskunde. Haar énige zwakkere plek is rekenen; zodoende hebben we een pabostudente ingeschakeld om haar rekenniveau een beetje op te pimpen. Maar ik vind het ridicuul en zorgelijk dat haar hele toekomst precies dáárvan afhangt. Let wel, voor mij hoeft ze geen doctorandus te worden; er is niets mis met een baan als verkoopster, maar dan moet dat wel een eigen keuze zijn en geen restkeuze.
Zelf was ik ook altijd slecht met cijfers en dat is vandaag de dag niet anders. Het ging al mis op de basisschool in – toen nog – klas één. Die gekleurde houten rekenblokjes doemen nu nog op in mijn nachtmerries en tijdens het stampen van de tafel van twee vroeg ik me af: hoezo dat? Dus ik bleef zitten. In de daaropvolgende jaren liep ik steevast twaalf pagina’s achter op de rest en in mijn rapport stond permanent ‘dromerig’. Ik kreeg rekenbijles en nog steeds zie ik mijn moeder die trap op- en aflopen om me iets duidelijk te maken. 
Heeft het allemaal geholpen? Nee. Heb ik mezelf ondanks mijn cijferblindheid altijd weten te redden in deze prestatiegerichte maatschappij? Ja! Sterker nog, taal is meer mijn ding, en weet je wat? Taal is overal. Taal is communicatie. Een brief waarin een sollicitant ‘so’ schrijft, wordt resoluut in de prullenbak gedeponeerd. Iemand die ‘Hoera, het sneeuwd!’ twittert wordt niet voor vol aangezien en een leerkracht die een schoolbrief tikt waarin staat ‘dat de school bereidt is bepaalde kosten op zich te nemen’ en in Julius’ schrift vraagt of hij het wel goed heeft ‘verbetert’, wordt evenmin serieus genomen. En u begrijpt ook vast wel dat er een verschil is tussen ‘Mag ik jouw kussen?’ en ‘Mag ik jou kussen?’ Wellicht is er wel degelijk iets mis met de wijze waarop we onze leerlingen onderwijzen en nu worden velen afgerekend op de gevolgen ervan. Misschien moeten we eerst eens het maximale uit het onderwijs halen.
Natuurlijk heb ik ook de beruchte rekentoets afgenomen uit pure nieuwsgierigheid. En wat schetst mijn verbazing? Ik vond de toets helemaal niet moeilijk! Hoe is dat mogelijk voor iemand die al de tel kwijtraakt wanneer iemand in haar buurt kucht? Driekwart van die toets betekent simpelweg goed lezen wat er staat; hoe denkt u hiermee het rekenniveau van Henk en Julius op te krikken? Los daarvan: iemand die niet uitblinkt in sommen maken zal echt geen studie economie of boekhouding gaan volgen. Er is altijd wel iemand ergens zeer slecht of juist heel goed in; iedereen is uniek en laten we dat alsjeblieft zo houden. Dan kunt u maximaal rekenen op een samenleving waarin Henk en Julius hun weg wel zullen vinden, welk pad ze ook zullen (en vooral mogen!) kiezen. En dát, meneer Dekker, lijkt me van onschatbare waarde, in elk geval veel waardevoller dan zo’n zinloze, ondeugdelijke, maar allesbepalende rekentoets.
Met vriendelijke groet,
Yvonne van der Wal
Bravo, Yvonne! Je verwoordt exact mijn mening over deze onzinnige maatregel!
Dank je Judith! Zo jammer dat meneer Dekker en zijn medestanders er anders over denken. 🙁
Helemaal mee eens. Ik krijg ook altijd kromme tenen van dat vreselijk Nederlands dat je overal om je heen ziet.
Ik ben het voor 100% eens met je Judith. Dit is nu echt wat ze noemen symboolpolitiek. Wel moet me iets van het hart. Ik ben nog een (of zelfs twee) generaties ouder dan jij. Ik ben opgegroeid met nog de Lagere School (6 jaar). Les gekregen van hoofdzakelijk broeders. Daarna de MULO (een paar jaar later tot mijn schrik omgedoopt tot MAVO) ook weer hoofdzakelijk les gehad van broeders. Ja, ze konden streng zijn. Maar wat kon je veel leren van die mensen. Ik ben ze er tot de dag van vandaag dankbaar voor. Ik heb mijn weg gevonden als assistent-accountant. tegelijkertijd was ik op kantoor degene die vervelende rotbrieven moest (mocht zei mijn baas dan) schrijven. En natuurlijk, ook ik maak fouten, zowel met rekenen als taal. Maar ik ben dan ook een mens. Als ik mijn dochter hoor, die les geeft op een HBO, dan loopt de kennis van rekenen en taal elk jaar verder achteruit. Ben ik weer blij met mijn broeders, die soms streng waren.
Mooie aanvulling Hans! Ik ben zelf ook niet hooggeschoold, maar des te verbazingwekkender is het dat ik minder moeite heb met bepaalde vaardigheden dan de gemiddelde hbo-student. En dan durft Dekker te beweren dat er niets mis is met het huidige onderwijs? Alleen al die rare moderne rekenformules op de basisschool; mijn dochter snapte er niets van (vind je het gek, veel te omslachtig!); pas toen ze de ouderwetse rekenmethode kreeg in groep 8, zoals wij dat geleerd hebben, ging het opeens stukken beter. Dat geeft toch te denken…
geweldig geschreven , en heel herkenbaar. Heeft meneer Dekker al een oplossing voor al die jongetjes en meisjes die zakken voor de rekentoets ? want ja De voorzieningen voor mensen die “minder kunnen leren “worden ook allemaal weg bezuinigd , presteren en produceren moet , anders ben je niet rendabel in deze maatschappij , en moet je maar zien hoe je het redt met alles. Participatiemaatschappij ?? la-me-nie lachuh !!
erg goed geschreven, heerlijk om met dit weer buiten te lezen op de late avond! liefs http://www.Rachelkromdijk.nl
Dank je wel!
Ik vind de rekentoets enorme onzin. Ik heb hem bij de derde keer gehaald vorig jaar, terwijl ik hem in één keer op de Pabo heb gehaald. Je zou toch juist verwachten dat die van de Pabo dan moeilijker zou moeten zijn, maar dit is dus niet het geval want ik heb niet veel geoefend. Ik vind ’t echt vreemd.
Halleluja! Ik ben blij dat je het zegt. Ik vind het ook vreemd dat deze rekentoets tegenwoordig verplicht en bindend is. Ik heb het grote geluk gehad dat dit voor mij niet gold: ik heb het labeltje dyscalculie gekregen en heb helaas vanwege mijn ‘gebrek’ aan rekenvaardigheid het vwo moeten verlaten en havo-examen moeten doen. Prima hoor, ik ben heel blij met mijn diploma en de opleiding die ik nu doe, maar ik baal er zo verschrikkelijk van dat je alsmaar wordt beoordeeld op dat wat je niet kunt, in plaats op dat waar je goed in bent. Zucht.
Dank je Anieke! Heel jammer dat je naar havo moest, alleen maar om het rekenen. Je zegt het goed: je wordt beoordeeld op wat je niet (zo goed) kunt, in plaats van dat er wordt gekeken naar de kwaliteiten. Succes met de opleiding die je nu doet!
Hear hear. In het dagelijks leven stoor je je eerder aan een bizar slecht geschreven tekst, mensen die überhaupt geen zinnen kunnen formuleren of zelfs een volledig spraakgebrek hebben (hier in Den Haag bijvoorbeeld, ook op het Binnenhof!) dan aan hoe wordt omgegaan met wat cijfertjes. Daarnaast: logisch nadenken is ook al een hele kunst!
Dank je Femke!