En dan ben je opeens veertig

Tijd heelt alle wonden. Het klinkt zo simpel en in veel gevallen is het gelukkig waar. Wel jammer dat dit absoluut niet geldt voor rimpels en wallen. Tijd transformeert elegante lachrimpeltjes in genadeloze kraters. Tijd trekt je kaaklijn naar beneden en duwt je tandvlees omhoog. Tijd vermeerdert haar op je lichaam en vermindert haar op je hoofd. Tijd verandert een slank en jeugdig lijf in een frikadel die te lang in de frituurpan heeft gelegen: geploft, gescheurd, uitgedroogd en gekreukeld zodra die toch weer zijn oorspronkelijke vorm heeft aangenomen. Tijd kent geen genade en Deepak Chopra zei het al: het is niet de tijd die voorbijgaat, maar wij zijn het, die voorbijgaan. 

Woensdag 20 mei ben ik op de kop af veertig jaar oud. Toen ik dertig werd was ik trots en blij, dertig zijn vond ik groots. Ik zou eindelijk voor vol worden aangezien maar nog niet als een grijze muis; als dertiger behoor je immers nog voor een groot deel bij de jeugd en met een beetje geluk zit je nog lang niet op de helft van je leven.

Nu ik veertig word vind ik vooral mijn kont best groots en vrees ik dat die alleen maar grootser wordt, maar ik ben nog steeds trots en blij. Veertig is tenslotte het nieuwe dertig. En als ik terugblik zijn er – op de hersenbloeding van de vrouw van mijn vader na – de afgelopen tien jaar geen heel afschuwelijke dingen in mijn persoonlijke leven gebeurd. Sterker nog, ik heb dingen gedaan die ik altijd al heb willen doen: boeken gemaakt, mijn voorgevel verkleind, mijn rijbewijs gehaald en angsten overwonnen. Toen ik dertig was had ik een baby met eczeem en een peuter waar ik me zorgen om maakte. Nu heb ik twee heerlijke tieners die naar mijn weten zowel geestelijk als lichamelijk goed in hun vel zitten. Met mijn zussen heb ik nog steeds een goede band, ze zijn gezond gebleven en mijn ouders leven nog. Ik heb nog altijd een fijn dak boven mijn hoofd en ik zit alweer zestien jaar in een relatie die alleen maar stabieler lijkt te worden naarmate de tijd verstrijkt. Ik heb een mooie verzameling mac-lipsticks en hoe primitief dat ook klinkt, ik ben elke dag weer dankbaar voor het feit dat ik me dat kan veroorloven en überhaupt nog van zulke oppervlakkige zaken kan genieten. Daarbij heeft de vrouw van mijn vader niets ernstigs aan haar hersenbloeding overgehouden.

Ik ben tevens dankbaar voor het feit dat ik er zelf nog ben. Het is tien jaar geleden dat er bij mij een voorstadium van baarmoederhalskanker werd geconstateerd; ik prijs mezelf gelukkig dat ik daar bijtijds achter ben gekomen en dat het sindsdien niet meer is teruggekeerd. Dat is wat mij betreft hét grote nadeel van ouder worden; dat je steeds vaker wordt geconfronteerd met het onherroepelijke einde. Mensen in de nabijheid vallen pardoes weg of worden terminaal ziek. Of het staat vroeg of laat te gebeuren en van die wetenschap alleen al word ik bedroefd.

Ik bekijk het veertig worden dan ook liever van de zonnige kant: het duurt zeker nog tien jaar voor ik een grote sarah-sticker op de voordeur mag aantreffen en men zegt dat als je veertig bent, je eigenlijk gewoon achttien jaar bent met tweeëntwintig jaar levenservaring. Ik ben niet veertig jaar oud, maar veertig jaar jong. Voor sommigen is veertig worden wellicht een afschrikwekkend beeld maar voor mij betekent het feest. Een feest dat ik uitbundig ga vieren met een grote fles wijn en een enorme nieuwsgierigheid naar de komende tien jaar. Zal ik dan nog zo steeds zo blij, dankbaar en trots zijn als nu? De tijd zal het leren.

© Yvonne van der Wal

Anderen bekeken ook:

Wat heb ik nou weer aan mijn snorfiets hangen? Backpacken tussen de olifanten? Doe mij maar een weekje Zeeland De energievreter De Telegraaf: de krant van schlemiel Nederland?