Waar sommige mannen hun jongeheer achterna jagen, volgen veel vrouwen het geld. Althans, dat is de uitslag van talloze enquêtes en polls als je vrouwen laat kiezen tussen een man die luistert en een man met geld. Veel geld. Ja, beste bink, dat wordt dus trouwen onder huwelijkse voorwaarden.
Want de plaatjesdraaiers, topvoetballers en artsen waren hoogstwaarschijnlijk lang niet zo populair geweest als ze geen riant salarisstrookje ontvingen. Toen Emile Ratelband in een roddelblad zijn ex ervan beschuldigde een golddigger te zijn omdat zij voor de tweede keer zijn kind droeg én wilde scheiden, dacht ik: lekker makkelijk jongen, de schuld bij een ander leggen. Vraag jezelf liever eens af of jij nou echt wel zo leuk bent om mee samen te wonen. Ofschoon ik geen fan van Emiel Deb**l ben, begin ik zijn kant van het verhaal na het constateren van dergelijke, overigens teleurstellende uitslagen toch wel aannemelijk te vinden.
Ik dacht dat wij vrouwen zo graag onafhankelijk wilden zijn. Waar is opeens de emancipatie? Hoe zit het met de rozenblaadjes en openlijke liefdesverklaringen? Nee hoor, kotskots. Humor? Mwoah. Gelijkwaardigheid? Yek. Spetterende seks? Dat halen we tegenwoordig wel elders. What about Don Juan? Natuurlijk willen we wel een Don Juan. Mits hij goed in de slappe was zit. Want geld is status en status is macht.
Na de komst van kinderen zeggen we massaal: ‘Ja doei, ik wil mijn handje niet ophouden, dus ik blijf gewoon lekker werken. Ik wil niet financieel afhankelijk zijn van mijn man, en bovenal werk ik voor de sociale contacten en omdat ik het leuk vind, bladiebladiebla.’ De Silvies en Estelles incasseren onderwijl behalve poen, een denigrerend commentaar waar je U tegen zegt en we plakken heel stoer zelf onze fietsband.
Allemaal bullshit. We zijn gewoon jaloers. Dat we met een parttime baan bij lange na niet financieel onafhankelijk zijn en dat manlief net zo goed afhankelijk is van ons omdat hij immers alleen inkomsten kan verwerven als hij een vrouwtje theelepel thuis heeft zitten, om voor het huishouden en zijn kinderen te zorgen – want wie moet het anders doen –, dat weten we stiekempjes natuurlijk ergens wel, maar we liegen dat we barsten, om onze reputatie ‘geëmancipeerd’ en ‘onafhankelijk’ te behouden. Diep in ons hart wapperen we blijkbaar het liefst minstens zo graag met de creditcard van manlief, net zolang tot de Prada’s en Louis Vuittons de deur van onze inloopkast uit zijn voegen laten barsten. Werken doen we heimelijk niet zozeer uit zelfbehoud als wel om onze hypotheek te kunnen aflossen.
En raad eens? Mannen daarentegen willen een vrouw die op de kinderen past en haar mond zo nu en dan dichthoudt (De Telegraaf). Goh, wat verrassend. Alle feminisme ten spijt: welbeschouwd is er sinds de oertijd dus helemaal niets veranderd.
Komt dat even goed uit. We vinden een man die luisteren kan tenslotte toch niet zo heel belangrijk.
© Yvonne van der Wal
Uit het boek ‘Help, ik ben moe(der)!’ (uitgeverij Terra Lannoo)
Ik heb dit helaas 30 jaar geleden al geconstateerd. Denken dat een meisje op je valt terwijl ze jou en je brommer keihard vergeet als er een jongeman met een auto langs rijdt….
Dat geloof ik meteen Mike! Vrouwen roepen maar al te graag dat ze status niet belangrijk vinden, totdat het voorbij komt rijden, haha! 😉
We moeten ook weer niet teveel generaliseren. Ik ken ook voorbeelden van vrouwen die echt onafhankelijk zijn. Niet elke vrouw is een Tatjana! 😉
Niet elke afhankelijke vrouw is een Tatjana, Mike. 🙂 Onafhankelijkheid is sowieso een utopie. Zelfs vrouwen die zichzelf prima kunnen onderhouden zijn afhankelijk van iets of iemand. Is het niet van een rijke vent, dan is het wel van hun baas, opdrachtgevers, opvang (indien kinderen erbij), klanten, crisis, etc. En een vrouw die met een rijke man getrouwd is geweest (in gemeenschap van goederen) is na een scheiding ook redelijk financieel onafhankelijk dacht ik zo…:-) Nee, het is fijn om jezelf financieel te kunnen redden, maar diep in het hart van veel vrouwen vinden ze status maar wat prettig. Is ‘financieel onafhankelijk’ zijn ook niet een soort status, trouwens? 😉
Dat is ook zo hoor Yvonne, afhankelijk zijn we bijna allemaal. De vraag blijft dan altijd op welke wijze. Met afhankelijkheid in een normale, of zelfs traditionele gezinssituatie is niets mis maar wanneer de filter in het selectieproces bestaat uit minimaal 7 cijfers, zoals bij Tatjana, Estelle of Sylvie wordt het in mijn ogen gênant.
Helemaal mee eens! Het lijkt ook steeds erger te worden ..
Ja, hoe harder men roept: ‘nee hoor, ik vind geld en status niet belangrijk, ik zorg wel voor mezelf’, hoe meer ik denk: uhuh. Totdat het in je schoot wordt geworpen. Als puntje bij paaltje komt kiezen vrouwen liever voor een man met status die voor hen zorgt (artsen, voetballers, dj’s) dan bijv. voor een lieve bouwvakker. We zijn gewoon een stel schijnheiligen. 😉
Ik geloof niet dat het erger is. Door het effect van sociale media zien we het vaker maar het is er door de geschiedenis heen altijd al geweest.
Ja, daar zit wat in. De media spelen hierin ook een rol. Dan lijkt het erger dan voorheen. We zijn tegenwoordig in elk geval minder bang om een scheiding aan te vragen (de meeste scheidingen worden door vrouwen aangevraagd). 🙂
Ja Mike, gênant is het zeker, het contrast is dan wel erg groot. Maar andersom denk ik dat sommige mannen dat ook wel fijn vinden, een poppetje naast hen waar ze een beetje ‘op neer’ kunnen kijken en waar ze voor kunnen zorgen. Dat geeft hen waarschijnlijk ook een goed gevoel over henzelf; het biedt hen ook status, naast hun geld. Het zijn wellicht een beetje machofiguren die bewust Tatjana’s kiezen als levenspartner. 🙂
Natuurlijk is dat ook zo. “Hoe zwakker het ‘vrouwtje’ hoe sterker de ‘man’.
Ik zal nooit ontkennen dat status iets doet. Maar vooralsnog wapper ik liever met mijn eigen creditcard dan die van de man 🙂
Wat goed geschreven Yvonne, lekker fel en hard! Ik heb hier zelf nog niet echt mee te maken, maar toch wel een leuk artikel om te lezen 🙂
Dank je Anniek!