De wereld en het leven gaan door, maar voor mij staan ze even stil. Mijn vader had al een tijdje last van zijn rug. Niets geks, want zijn rug is altijd al een zwakke plek geweest. Later kwam er ook pijn in zijn heup en op de borst bij. Paar keer huisarts bezocht, maar weer naar huis gestuurd. Woensdag 31 juli belandde hij uiteindelijk op de Spoedeisende Hulp omdat de pijn te heftig werd. Even werd gedacht aan nierstenen. Deze diagnose heeft niemand zien aankomen: longkanker en uitgezaaid, er kan alleen nog wat aan de pijn worden gedaan. 4 augustus vernam ik het nieuws van m’n zusje. Ze wilden per se wachten tot ik terug zou zijn van vakantie.
Ben er stil van en heb een knoop in mijn maag. Arme papa. Zijn hele leven zo hard gewerkt, genoot net een paar jaar van zijn pensioentijd. Daar ben ik niet alleen intens verdrietig om maar ook boos. Ik heb honger maar geen trek. Ik doe de was maar weet niet wat ik aan het doen ben. Het ene moment sta ik in de supermarkt en het andere moment komt er een huilbui vanuit mijn tenen. Slapen lukt moeilijk. Het is iets waarvan je weet dat het ooit gaat gebeuren – het verliezen van je ouder(s) – maar zo had ik het niet in gedachten. Hij had minstens 90 moeten worden. En net als zijn moeder onwetend naar bed moeten gaan en vredig heengaan in zijn slaap.
Gisteren weer even bij hem langs geweest, samen met Eric en kinderen; gelukkig zag hij er beter uit dan zondag en was hij wat helderder, spraakzamer. Het was ouderwets fijn en gezellig. Dat soort momenten doen me goed en moet ik koesteren nu het nog kan. 💕
Update: 4 september is mijn vader in bijzijn van zijn vrouw en dochters vredig ingeslapen.
Geef een reactie